T.6 - punto 8

ADAPTACIÓN AO MEDIO TERRESTRE E AÉREO

·         ADAPTACIÓNS DOS ANIMAIS

ADAPTACIÓNS AO MEDIO TERRESTRE

·         Cubertas e tegumentos de protección para evitar a desecación e soportar os cambios bruscos de temperatura. A este tipo pertencen as escamas e as cunchas dos réptiles.

·         Sistemas respiratorios capaces de captar osíxeno do aire, coma o sistema traqueal nos insectos e o pulmonar nos vertebrados terrestres.

·         Sistema de transporte e extremidades máis fortes.

·         Esqueleto para desprazar e manterse ergueitos.

·         Estructuras para a captura de alimentos e a reproducción.

·         Cambios da temperatura corporal.

ADAPTACIÓNS AO MEDIO AÉREO

Un dos trazos máis característicos de moitas especies animais terrestres é a súa capacidade para voar.

Nas aves, as principais adaptacións para o voo son ósos máis lixeiros e resistentes, extremidades anteriores transformadas en ás, pulmóns con expansións (sacos aéreos), para acumular aire; perda da cola ósea para alixeirar o peso do corpo, e a existencia de plumas que facilitan o voo e que tamén manteñen a temperatura corporal.

·         ADAPTACIÓNS DAS PLANTAS

·         Sistemas de transporte eficaces para distribuír os nutrientes a grandes distancias.

·         Sistema de fixación ao substrato, ou raíces, para sosterse e poder captar a auga e os elementos minerais do chan.

·         Talos que permiten ás follas captar a maior cantidade de luz posible.

·         Estructuras e fibras que confiren dureza e resistencia aos talos para manterse ergueitos.

·         Estomas nas follas que permiten o intercambio gasoso coa atmosfera.

ADAPTACIÓNS A TEMPERATURA

As principais adaptacións á calor son:

·         A acumulación de auga en follas e talos engrosados, e a diminución do número de estomas e a súa apertura só durante a noite para evitar a perda de auga pola transmisión.

·         A transformación de follas en espiñas e o desenvolvemento de raíces longas e profundas para absorber auga.

Algunhas adaptacións dos vexetais ao frío son:

·         Detención da fotosíntese durante a época fría, o que leva á caída das follas.

·         Perda da parte aérea durante a época fría e desenvolvemento de estructuras subterráneas.

·         Presenza de follas resistentes e correúdas, protexidas por capas céreas, que non caen durante o inverno, como no caso dos piñeiros e abetos.